Kamloops

Vandaag stonden er weer wat kilometers op het programma. We wilden naar Kamploops rijden. Het was weer warm vandaag, 30 graden, stralend blauwe lucht. We kwamen gelijk weer in een ander landschap terecht, de savanne. Erg droog en er groeit weinig. In dit gebied zijn veel ranches. Het opvallende is dat je overal paarden ziet en dat je je afvraagt, bij welke ranch horen zij. Ze staan op de gekste plaatsen, ook vlak bij de weg.

Onderweg hebben we op een mooi plekje aan een meer gepicknickt. Toen we daar aankwamen zaten er een stel wat oudere dames ook aan een picknicktafel. Zij bleven maar kijken en Jan besloot even vriendelijk te zwaaien. De dame in kwestie schrok en keek gelijk de andere kant op. Achteraf begrepen we waarom ze zo schrok......het was een groepje dames van de plaatselijke nonnen soos.

Kamloops is een grote (werk) stad. Zoals bij elke stad/dorp waar we iets willen gaan doen, zijn we langs het plaatselijke VVV (Visitors Center) geweest. De grootste attractie bleek de dierentuin te zijn, waar je de wildlife kunt zien die je onderweg niet gespot hebt. Dus beren, cayotes, cougers etc. Dat hebben we niet gedaan, want eigenlijk willen we ze alleen maar in het wild zien, en anders is het jammer dan.

Toen we net Kamloops binnen waren gereden viel Jan z'n oog op een kantoor van Aon (Shirley d'r werk). Ik wist dat ze in Kamploops zaten, maar had er eigenlijk niet meer aan gedacht. We zijn er even langsgereden om een foto te maken. Ik ben mijn 'collega's' binnen even gedag gaan zeggen en heb gevraagd of ze met me op de foto wilde. De plaatselijke account manager vond het wel heel leuk, maar ik vermoed dat de receptioniste daar niet helemaal gelukkig mee was. Zij keek niet heel erg vrolijk want ik vermoed dat ze dacht 'Oh no, I've got a bad hairday!' Was wel even grappig om te doen. Superklein kantoortje en volgens mij hadden ze geen fluit te doen haha.

We besloten toch nog iets verder te rijden omdat andere activiteiten ons niet aantrokken. Cache Creek zou het worden. De 1^e beste camping opgezocht en het leek ons een goede camping. Met internet, dus helemaal top. Totdat we aan de picknick tafel gingen zitten. Binnen 1 minuut zaten we allemaal bedolven onder de kleine vliegjes. Ze gingen zelfs in je gezicht zitten. Bah, om gek van te worden. Ik wil niet te snel te meuterig doen, maar vond het helemaal niets. Ik was erg blij dat Jan het ook niets vond, want de enige optie zou dan zijn om binnen te blijven. Dat wil je ook niet. Dus de jongens weer in de stoelen persen (ze stonden nu niet te juichen, ze wilden spelen!). Het liep al tegen 17.00 uur en de weg die zou volgen was een provinciale route, dus we vreesden voor een camping op redelijke afstand. We wilden liever niet in het donker rijden en dan een plekje zoeken. Alle campings hier zijn onverlicht, dus je ziet geen hand voor ogen. Als ik wel eens een wasje draai op een camping moet ik soms echt op de tast terug naar ons plekkie. Geen pretje kan ik melden.

Afijn, we besloten even snel iets te gaan eten, omdat we niet wisten of ik wel op tijd kon koken. We belandden bij Herbie's. Home of the Hamburger luidde de slogan. Nou dat moesten wij even testen. En inderdaad de hamburger was heerlijk, veel beter als die van de gele M. Dus goed gezondigd!

Uiteindelijk kwamen we om 19.00 uur de 1^e camping tegen. We hadden geen keus, dus gingen hier staan. Was het weer zo'n provinciale camping (nou ja camping.....een laantje met een paar plaatsen). De ligging was wel weer fantastisch, direct aan het meer (Marble Canyon). We lagen hier niet lekker te slapen. Zo'n provinciale camping is onbewaakt en deze lag ook nog eens direct langs de weg.

Graag willen we jullie nog eens bedanken voor de ontzettend leuke reacties die jullie geven op ons verslag. Stop daar vooral niet mee, want elke keer las we inloggen is het weer spannend: Wie zou er gereageerd hebben.

Mount Revelstoke National Park

21 september

Pfff we waren blij dat de nacht voorbij was. Tymo heeft zelfs een fobie opgelopen van die vreselijke harde toeters, hij ging 's nachts steeds huilen. Als hij nu weer een trein hoort die zo'n geluid maakt dan gaat hij ook huilen en kijkt heel angstig. Ik kan niet aangeven hoe hard dat ging. Dat moeten ze echt 50 km verderop ook gehoord hebben. En om jullie een idee te geven hoe lang deze treinen zijn, hebben we er 1 op de foto gezet.

Vanochtend richting Yoho National Park gereden en vervolgens Glacier National Park. Het was de bedoeling dat we naar de Wapta Falls gingen. Op de één of andere manier hebben we deze gemist. Begrijp het nog steeds niet. Ik zat vast te fantaseren over onze bruiloft haha. Toen maar besloten door te rijden naar Revelstoke. We wilden een goede camping en degene die we onderweg tegenkwamen hadden geen electriciteit en dat willen we liever niet meer. Onderweg nog een wandeling gemaakt bij de Skunk Cabbage Trail. Volgens informatie zouden hier veel bevers en vogels zitten. Die hebben we niet gezien! We zijn welgeteld 2 rupsen tegen gekomen, waarvan 1 meer dood dan levend. Wel hele vreemde want het leek een beetje op een Maja-de-Bij rups.

Revelstoke lijkt ons een leuke plaats. Morgen gaan we het eens verkennen.

22 september

Eindelijk een nacht doorgeslapen, heerlijk zeg. De temperatuursverschillen tussen dag en nacht worden steeds groter. Gisteren en vandaag was het overdag behoorlijk warm, zo rond de 24 graden. En 's nachts hebben we al nachtvorst gehad. Gisteren hadden we ook besloten om vandaag een rustig dagje ervan te maken en hier in Revelstoke nog een overnachting te doen, op een andere camping weliswaar. De camping die we hadden lag op zich wel mooi, maar alles was behoorlijk gedateerd en ook de schommels vertrouwden we niet echt. Dus als eerste hebben we een andere camping bekeken en die bleek vele malen mooier en rustiger. Ze adverteren er zelfs mee dat gasten geen last hebben van de trein! We hoefden niet lang na te denken, hier gaan we staan!

Vanochtend zijn we gaan zwemmen in het plaatselijke zwembad. Enorm rustig daar, je vraagt je gelijk af of dit wel rendabel is Er waren hooguit 10 personen in het zwembad, inclusief ons 4tjes. De badjuf, die toch niets te doen had, opende voor Mike de glijbaan. Hij kon naar hartelust glijden, want hij was de enige die ervan af wilde. Jan ging in 1^e instantie met hem mee omdat het een redelijk lange glijbaan was. Maar deze glijbaan was zo veilig, hier kun je niet uitvallen of verdrinken. Aan het einde kom je op een lang recht stuk uit, dus je plonst niet in het water. Toen kon hij naar hartelust glijden, hij had de glijbaan compleet voor zichzelf. Daarna zijn we nog even het dorpje in geweest en toen naar de camping gegaan. 's Avonds kampvuurtje en genieten maar.

Lake Louise en Banff

Wat een superleuke en ook hilarische reacties hebben we van jullie gekregen op ons voorgenomen huwelijk. Bedankt daarvoor, erg leuk. Weten we ook gelijk dat ons verslag gelezen wordt!

We hebben niet zo goed geslapen. Langs deze camping ligt een spoor en daar gaan de hele nacht door ellenlange treinen langs met ik weet niet hoeveel wagons. Hier wordt veel per trein vervoerd omdat in dit gebied commerciële vrachtwagens hier niet mogen rijden. Waarom ze het doen weet ik niet, maar als ze langsrijden dan toetert (noem je dat zo???) hij ongeveer 6 a 8 keer. Geen kans dat je hier doorheen slaapt zo hard klinkt dat. En dan sta je dus gebroken op met de wetenschap dat je vanavond nog een nachtje op deze camping staat!

Vanochtend naar Lake Louise gereden. Volgens velen het mooiste meer hier in de National Parken. Of wij er nu onbewust heel veel van verwachtten weten we niet, maar we vonden het niet het mooiste meer. We hebben al veel mooie meren gezien en Lake Louise was er absoluut 1 van, maar niet de mooiste. Naast het meer staat een afschuwelijk groot hotel wat wij echt zonde vinden. Het mondaine hotel past absoluut niet in de omgeving. Maar omdat dat vermoedelijk de enige plek was waar we koffie konden drinken, zijn we naar binnen gegaan. Nou dat heeft nog even moeite gekost om een ordinair bakkie koffie te krijgen. Dachten we in de 'Saloon' wel koffie te kunnen krijgen, kregen we gelijk menu's voor onze neus. We hadden net ons ontbijtje op dus dan zit je daar....Meestal laten wij het dan maar gebeuren en bestellen we uit fatsoen iets van de kaart, maar dit keer deed de baklucht me echt geen goed en besloot ik ons te excuseren en zei dat we eigenlijk alleen een kopje koffie wilden hebben. De kleurplaten lagen inmiddels ook voor Mike & Tymo klaar.....Die begrepen er natuurlijk niets van, ze wilden kleuren! Afijn, ons toch wel enigszins ongemakkelijk voelend, dropen we af, op zoek naar de Brasserie. De lekkere koffie maakte alles weer goed.

's Middags zijn we naar Banff gereden. Van veel vakantiegangers, maar ook van de familie van Jan, hadden we gehoord dat Banff niet zo heel veel voorstelde. Dat hebben we aangenomen en besloten daarom daar niet te gaan overnachten. Goede beslissing want Banff valt inderdaad een beetje tegen. Dat komt waarschijnlijk omdat we al in Jasper zijn geweest. De meeste vakantiegangers beginnen in Banff en eindigen in Jasper. Wij hebben dat precies andersom gedaan. We hebben even gezellig gewinkeld, maar meer ook niet. Veel souvenirs winkeltjes, juweliers en restaurantjes.

Wisten jullie eigenlijk al dat wij onze eigen Joop van Tellingen bij ons hebben? We hebben Mike een eigen fototoestel gegeven omdat we gemerkt hadden dat hij het zo leuk vindt om foto's te maken. Nou hij schiet heel wat af, vooral ook van zichzelf, je komt niet meer bij. Inmiddels weet hij ook hoe hij filmpjes kan maken. Van de meest gekke dingen maakt hij een foto. Zo was hij helemaal blij dat hij eindelijk een auto had gefotografeerd tijdens het rijden. Soms wil hij ook dat we voor hem poseren. Leuk he?

Ik zit momenteel buiten voor het postkantoor dit verslag te updaten.Ik kan jullie zeggen dat het momenteel rond het vriespunt is en ik zit op een stenen bankje. Mijn billen zijn inmiddels bevroren! We gaan vandaag richting Glacier National Park. De voorzieningen worden er niet beter op in deze National Parken. Dat vinden we wel een nadeel. Ik ga gauw terug naar de camper om te ontdooien.

Vele groeten van ons.

Athabasca Falls en Icefield Parkway

Vandaag de route van Jasper naar Lake Louise gereden. We vertrokken eigenlijk later dan gewenst, maar ja ik wilde nog even het reisverslag bijwerken en dat is toch net even anders in een internetcafé dan aan je eigen tafeltje. Op zich ook wel leuk, want het was een gezellige koffieshop met heerlijke cappuccino. Onderweg zijn we gestopt bij de Athabasca Falls, één van de grotere hier in de National Parken. Het water stuift langs je oren, het water klettert er behoorlijk hard doorheen. We hoorden veel Nederlanders daar. Hier in de National Parken zie je overigens sowieso veel meer toeristen dan op andere wegen. En omdat wij nogal in zaten of we wel een kampeerplaats zouden hebben bij Lake Louise, besloten we er een van tevoren te reserveren. Jan is ongeveer een half uur bezig geweest en heeft meerdere malen een ander telefoonnummer gekregen. Enkele dollars lichter kwam hij uiteindelijk met iemand van de camping in contact, die vervolgens doodleuk zei dat ze nu geen reserveringen meer maken. Dus duimen maar! Oke, maar snel verder rijden dan. De rit ging nu over de Icefield Parkway, volgens zeggen de mooiste route van het gebied. En het bleek inderdaad één van de mooiste routes te zijn. Je rijdt de hele route langs meren en rivieren. Alleen zo jammer dat de wegen hier zo erbarmelijk zijn. De hele tijd hoor je alles rammelen in de camper (ik begrijp ook niet waarom er geen plastic servies in zit). Maar ook de vele geulen en oneffenheden in de weg zijn behoorlijk irritant.

Inmiddels heeft de herfst ook hier zijn intrede gedaan en dat kon je goed zien aan de bomen. Op de route zie je ook veel gletsjers en één ervan liep ongeveer 100 jaar geleden nog door tot aan de weg. Vanwege het klimaat is de gletsjer al jaren aan het smelten en eindigt de gletsjer nu honderden meters vanaf de weg. In eerste instantie wilden we zo snel mogelijk naar de camping, maar we besloten toch te stoppen om onze eigen 'Expeditie Athabasca Glacier' te lopen. We hadden ons goed ingepakt met regenjassen en al en begonnen aan de 'monstertocht'. Nou voor mij was het zeker een monstertocht want de klim was toch behoorijk steil en dan nog je zoon vasthouden voor het geval hij zou vallen. Mike liep met alle gemak naar boven, zonder ook maar enig commentaar te leveren. Dat vond ik zo knap. Tymo zat lekker bij papa in de rugdrager. Pfff ben ik blij dat ik dat nooit hoef te doen, ik zou zuurstof te kort komen. Het was heel koud toen we boven waren, het regende een beetje en er stond heel veel wind. Ik had mijn trots opzij gezet (ik ben nogal eens eigenwijs zeggen ze) en heb ook een baseballpetje opgedaan op aanraden van Jan. Daar was ik toch wel blij mee (laat hij het niet horen...) want die wind en regen was geen pretje. Jan had wel een fotoverbod gekregen want ik was niet echt op z'n charmants zal ik maar zeggen. We waren echt superblij dat we gestopt waren om dit te doen, want dit hadden we niet willen missen.

Inmiddels was het 16.30 uur voordat we weer verder reden. Het was nog ongeveer 1,5 uur rijden! Hier in de bergen mag je 90 km per uur rijden en op sommige stukken slechts 70. Halverwege moesten we nog stilstaan omdat er een stukje berg werd opgeblazen. Dat kostte ons ook weer 20 minuten. We sloten om 18.45 uur aan in de rij voor de camping en kregen het benauwd. Het is de enige in de regio die het hele jaar open is en het is niet zo'n heel grote camping. Toen er nog 2 auto's voor ons stonden liet ik Jan even schrikken door te zeggen 'Kijk, het bordje met 'Full' gaat aan. Jullie hadden zijn gezicht moeten zien.......Toen begon ik te lachen.....hij ook.....als een boer die......haha. Uit nieuwsgierigheid vroeg Jan of er nog veel plaatsen waren, nee dus, nog maar 15 stuks.......Goh wat waren wij opgelucht, zelfs een plek met stroom dit keer.

JA, JA en nog eens JA

Ik ben helemaal blij en super gelukkig want Jan heeft me ten huwelijk gevraagd! Zo dit moest ik als eerste even kwijt. Het hoe en wanneer lees je hieronder.

Vroeg opgestaan want we hadden een druk programma. Vanochtend eerst met de kabelbaan de Whistlersberg opgegaan naar ca 2700 meter hoogte. Dat was een stukje kouder, ineens slechts 10 graden. Je kon bovenop nog een klim te voet maken maar dat was zo zwaar dat we na een paar honderd meter al stopte. Ik werd heel duizelig, waarschijnlijk door de lucht. Vanaf de berg had je een prachtig uitzicht over de nationale parken, de bergen en de meren. En toen gebeurde het! We stonden op een grote rots en Jan ging op zijn knieën. Ik had niets door want hij vroeg of ik hem een handje kon geven omdat hij met Tymo op zijn rug door zijn knieën was gegaan voor een foto. Maar toen hield hij mijn handen vast en vroeg me ten huwelijk. Ik vroeg nog of hij een geintje maakte (tja de zenuwen gierden door mijn lijf) en moest een flinke traan laten. Nou is dit niet romantisch? Ik krijg weer een grote grijns op mijn gezicht als ik er aan terug denk. Mike begreep er niets van waarom ik huilde. 'Wat is er mama'? En vervolgens werden wij, door notabene een Nederlands echtpaar, gefeliciteerd. Zij (Wilma) had door dat Jan mij ging vragen en ze heeft van afstand zelfs foto's gemaakt die ze ons gaat mailen. Voor mijn gevoel waren Jan en ik de enige op die berg toen, maar niet dus. Is dat wat! En het wordt nog gekker.......de vrouw blijkt ambtenaar van de burgerlijke stand te zijn, dus ze trouwt stellen! We overwegen nu sterk haar te vragen voor onze trouwdag, want dit kan toch geen toeval zijn? Ze had een lekkere babbel, dus dan ben je in ieder geval verzekerd van een leuk iemand, en op de één of andere manier heeft het iets. Jullie begrijpen het zeker wel, 18 september staat in mijn geheugen gegrift. Voordat Jan me vroeg heeft zelfs iemand een leuke familie foto gemaakt op de bewuste rots. Uiteraard staat deze op de site. En je begrijpt natuurlijk al dat die rots inmiddels is omgedoopt tot The Mostert Rock!

's Middags zijn we naar de Maligne Canyon gegaan waar we een deel van de wandelroute hebben gelopen langs een waterval die daar min of meer tussen de rotsen is uitgesleten. Dit was halverwege de route die we moesten nemen naar het Maligne Lake waar we een boottocht zouden gaan maken. Onderweg was er nog een kleine opstopping langs de weg. Als je dat ziet dan weet je haast wel zeker dat er iets van wildlife te zien is. En ja hoor, wij (ook kudde-dieren) stopten natuurlijk ook en zagen we een Moose tussen de bomen.

Het Maligne Lake is super mooi, het water heeft een groenige/turqoise kleur en je maakt een stop bij Spirit Island. We hebben heel wat foto's gemaakt en zullen een paar mooie op de site zetten.

Morgen gaan we richting Lake Louise. Helaas is het zo dat we dit stuk in 1 keer moeten rijden, dat is ca 230 km. De campings die we tegenkomen zijn al gesloten. Het seizoen raakt een beetje op zijn eind en we vinden het jammer dat we nu gedwongen worden zo'n lang stuk te rijden in een gebied waar zoveel te zien/doen is. Maar het is niet anders.

Vanochtend hebben we onze ouders gebeld met het goede nieuws. Kon natuurlijk niet zo zijn dat zij dit via dit reisverslag moesten lezen. Nu zitten we in een internetcafe dit verslag te uploaden en gaan zo weer verder.

Vandaag staat er veel wind en het regent licht, dus eigenlijk een prima dag om te rijden.

Veel liefs van ons.

Jasper

Vandaag was een grijze dag, met veel regen. We hebben het rustig aan gedaan. Uitgebreid boodschappen gedaan en vervolgens richting Jasper gereden. Veel campings zijn half september dichtgegaan, dus het wordt lastiger om een camping te vinden. Dat bleek ook al snel in Japser. We zijn eerst naar de camping gegaan, één van de grootste hier, met 780 plaatsen. De plaatsen met electriciteit en water waren al volgeboekt! En dat in het laagseizoen. We waren stomverbaasd. Gelukkig hadden we net water getankt, dus we maken ons geen zorgen. Alleen mijn magnetron/oven doet het nu niet. Komen we ook wel overheen. Maar ook geen internet hier, dus we zullen wel een keer langs een internetcafé gaan. Toen we het National Park inreden hadden we gelijk zoiets van 'dit is gaaf'! Vlak voor Jasper kwamen we nog een kleine kudde met 'Elk's' tegen (soort hert denk ik). We zijn nog even naar het centrum gegaan en je hebt gelijk het idee dat je in een wintersport plaats zit. Dat is op zich ook zo. Heel gezellig met veel winkeltjes en restaurantjes. We zijn uit eten gegaan en hebben een heerlijke steak gegeten, want die kan ik tot nu toe niet echt vinden in de supermarkt. Er is hier zoveel wat we willen doen, dat we weer keuzes moeten gaan maken. Eigenlijk hebben we nog 2 weken extra nodig.............

Barrhead

PANIEK! De internetverbinding was verdwenen. Gisteren hadden we bij neef Jaco gebruik gemaakt van zijn netwerk en moesten we iets installeren. Nu bleek dat wij niet meer op een ander draadloos netwerk konden inloggen. Maar mijn Jan heeft gelukkig van heel veel zaken verstand en heeft dit ook weer weten op te lossen. We zijn te verwend, dat blijkt wel weer. We kunnen niet eens zonder internet. Dat is natuurlijk gekheid, maar we hadden het heel jammer gevonden om ons reisverslag niet meer online te kunnen aanvullen.

Jan z'n ritje met 36 balen stro op een dieplader per vrachtauto van zijn andere neef Jaap, is vanochtend heel erg leuk geweest. Voor dag en dauw was hij vertrokken en zoals al eerder gezegd zijn de nachten al behoorlijk koud. Dusom half 6 op en daarna even wachten op de komst van Jaap, wetende dat de coyotes en beren om de hoek kunnen zitten, en blauwbekken voor Jan. Gelukkig kwam Jaap op de afgesproken tijd aanrijden, en zit er in de dikke Volvo van Jaap een fijneverwarming die in bijv. een Peterbilt nog wel eens wil ontbreken, of slecht wil werken. Nee... neef Jaap heeft het leuk voor elkaar in zijn auto dieprobleemloos 700.000 km achter de kiezen heeft en waar werkelijk alles op en aan zit wat een mens zich maar kan wensen.

De vlam komt vaak wel degelijk uit de pijp! De vrachtwagens hier hebben geen begrenzing zoals bij ons. Wij worden op de wegen ook regelmatig met een hoog tempo ingehaald door deze truckers. Jaap vertelde ook dat zijn truck met gemak 130 haalt. De balen stro gingen naar een stierenfokker, speciaal voor de vleesconsumptie. Dit was echter een klein ritje, waar geen vlam aan te pas kwam. Jan had nog nooit zoveel stieren bij elkaar gezien, ettelijke duizenden waren het er, die bij elkaar gehouden worden door redelijk gammele hekken. De stieren staan in groepen bij elkaar gesorteerd op leeftijd.

Vanochtend nog even koffie gedronken met Jaco en zijn zoon en toen zijn we naar Jan zijn nicht Ellen in Barrhead gegaan. Ook daar waren we weer onder de indruk van het bedrijf wat zij runnen. Zij hebben o.a. een transportbedrijf en een plaatselijke bandenhandel in Barrhead. Op dit moment laten zij een nieuw huis op het erf bouwen. We hebben het gezien en dit is echt waanzinnig mooi. Ellen heeft 4 zoons, en 2 ervan waren nog thuis, dus weer speelkameraadjes voor Mike & Tymo. In Canada gaan kinderen pas vanaf 6 jaar volledig naar school, met 4 jaar gaan ze 2 dagen naar de kleuterklas. Ook daar worden alle kinderen met een schoolbus opgehaald en thuisgebracht. Heel Amerikaans dus ook. Omdat we bij Ellen heel onverwachts zijn aangewaaid en omdat zij heel druk was met alles regelen rondom het nieuwe huis en rondom de bedrijven (haar man zat een paar dagen in het noorden) hebben we haar niet langer opgehouden. We waren al blij dat ze toch even tijd voor ons had gemaakt. Het is gewoon heel leuk om te zien hoe zij daar leven. We hebben met z'n allen bij haar geluncht en zijn daarna richting Jasper, De Rocky Mountains gereden.

Ik was erg bij dat we eindelijk weer op een asfalt reden! In het gebied waar onze familie woont zijn veel gravel wegen, wat gruwelijk veel stof en door elkaar rammelen voor vele kilometers betekend. Ik kon ook niet begrijpen waarom zij daar hun was buiten te drogen hangen. Eén auto erlangs en je zit wederom stof te happen. Zij staan toch echt heel anders in het leven, dat merk je wel.

Het bleek een heel gedoe om een camping te vinden. We hadden al veel eerder willen stoppen maar kwamen steeds op een camping die niet naar ons zin was. Nu staan we in Hinton, dat is nog ongeveer nog 1 uurtje vanaf Jasper. We hebben heel veel zin in morgen. Dan gaan we naar Jasper. Voordeel is wel dat we nu maar 1 uurtje hoeven te rijden en dan zijn we op onze volgende stek.

Tot Jasper!

Dikke ogen

Goedemorgen allemaal,

Even een kort berichtje. De kinderen liggen nog te slapen, het is 8.00 uur 's morgens, de uitslovers! Doen ze thuis ook niet. Jan is vanochtend vroeg vertrokken om te ervaren of de vlam nu echt uit die pijp komt. We hebben vreselijk slecht geslapen, dus ik zit met dikke ogen. Die coyotes klonken soms heel dichtbij en ik durfde niet uit het raampje te kijken. Ik kon ook niet snel in slaap komen, in de wetenschap dat hier bijna elke avond een beer komt rondsnuffelen. Op zich ben je veilig in de camper en de beren (black bear) schijnen helemaal niet gevaarlijk te zijn, maar toch. Dan dacht ik weer 'ik voel de camper schudden' -> oren spitsen -> oh nee het is Jan die zich omdraait. Achter de boerderij staan een aantal bessenstruiken en daar is de beer dol op. Je zou bijna denken dat het een huisvriend is geworden, zo spreken ze erover.

Hopenlijk tot vanavond, als we weer op en camping met internet staan.

Bye bye