Vandaag stonden er weer wat kilometers op het programma. We wilden naar Kamploops rijden. Het was weer warm vandaag, 30 graden, stralend blauwe lucht. We kwamen gelijk weer in een ander landschap terecht, de savanne. Erg droog en er groeit weinig. In dit gebied zijn veel ranches. Het opvallende is dat je overal paarden ziet en dat je je afvraagt, bij welke ranch horen zij. Ze staan op de gekste plaatsen, ook vlak bij de weg.

Onderweg hebben we op een mooi plekje aan een meer gepicknickt. Toen we daar aankwamen zaten er een stel wat oudere dames ook aan een picknicktafel. Zij bleven maar kijken en Jan besloot even vriendelijk te zwaaien. De dame in kwestie schrok en keek gelijk de andere kant op. Achteraf begrepen we waarom ze zo schrok......het was een groepje dames van de plaatselijke nonnen soos.

Kamloops is een grote (werk) stad. Zoals bij elke stad/dorp waar we iets willen gaan doen, zijn we langs het plaatselijke VVV (Visitors Center) geweest. De grootste attractie bleek de dierentuin te zijn, waar je de wildlife kunt zien die je onderweg niet gespot hebt. Dus beren, cayotes, cougers etc. Dat hebben we niet gedaan, want eigenlijk willen we ze alleen maar in het wild zien, en anders is het jammer dan.

Toen we net Kamloops binnen waren gereden viel Jan z'n oog op een kantoor van Aon (Shirley d'r werk). Ik wist dat ze in Kamploops zaten, maar had er eigenlijk niet meer aan gedacht. We zijn er even langsgereden om een foto te maken. Ik ben mijn 'collega's' binnen even gedag gaan zeggen en heb gevraagd of ze met me op de foto wilde. De plaatselijke account manager vond het wel heel leuk, maar ik vermoed dat de receptioniste daar niet helemaal gelukkig mee was. Zij keek niet heel erg vrolijk want ik vermoed dat ze dacht 'Oh no, I've got a bad hairday!' Was wel even grappig om te doen. Superklein kantoortje en volgens mij hadden ze geen fluit te doen haha.

We besloten toch nog iets verder te rijden omdat andere activiteiten ons niet aantrokken. Cache Creek zou het worden. De 1^e beste camping opgezocht en het leek ons een goede camping. Met internet, dus helemaal top. Totdat we aan de picknick tafel gingen zitten. Binnen 1 minuut zaten we allemaal bedolven onder de kleine vliegjes. Ze gingen zelfs in je gezicht zitten. Bah, om gek van te worden. Ik wil niet te snel te meuterig doen, maar vond het helemaal niets. Ik was erg blij dat Jan het ook niets vond, want de enige optie zou dan zijn om binnen te blijven. Dat wil je ook niet. Dus de jongens weer in de stoelen persen (ze stonden nu niet te juichen, ze wilden spelen!). Het liep al tegen 17.00 uur en de weg die zou volgen was een provinciale route, dus we vreesden voor een camping op redelijke afstand. We wilden liever niet in het donker rijden en dan een plekje zoeken. Alle campings hier zijn onverlicht, dus je ziet geen hand voor ogen. Als ik wel eens een wasje draai op een camping moet ik soms echt op de tast terug naar ons plekkie. Geen pretje kan ik melden.

Afijn, we besloten even snel iets te gaan eten, omdat we niet wisten of ik wel op tijd kon koken. We belandden bij Herbie's. Home of the Hamburger luidde de slogan. Nou dat moesten wij even testen. En inderdaad de hamburger was heerlijk, veel beter als die van de gele M. Dus goed gezondigd!

Uiteindelijk kwamen we om 19.00 uur de 1^e camping tegen. We hadden geen keus, dus gingen hier staan. Was het weer zo'n provinciale camping (nou ja camping.....een laantje met een paar plaatsen). De ligging was wel weer fantastisch, direct aan het meer (Marble Canyon). We lagen hier niet lekker te slapen. Zo'n provinciale camping is onbewaakt en deze lag ook nog eens direct langs de weg.

Graag willen we jullie nog eens bedanken voor de ontzettend leuke reacties die jullie geven op ons verslag. Stop daar vooral niet mee, want elke keer las we inloggen is het weer spannend: Wie zou er gereageerd hebben.