Vandaag de route van Jasper naar Lake Louise gereden. We vertrokken eigenlijk later dan gewenst, maar ja ik wilde nog even het reisverslag bijwerken en dat is toch net even anders in een internetcafé dan aan je eigen tafeltje. Op zich ook wel leuk, want het was een gezellige koffieshop met heerlijke cappuccino. Onderweg zijn we gestopt bij de Athabasca Falls, één van de grotere hier in de National Parken. Het water stuift langs je oren, het water klettert er behoorlijk hard doorheen. We hoorden veel Nederlanders daar. Hier in de National Parken zie je overigens sowieso veel meer toeristen dan op andere wegen. En omdat wij nogal in zaten of we wel een kampeerplaats zouden hebben bij Lake Louise, besloten we er een van tevoren te reserveren. Jan is ongeveer een half uur bezig geweest en heeft meerdere malen een ander telefoonnummer gekregen. Enkele dollars lichter kwam hij uiteindelijk met iemand van de camping in contact, die vervolgens doodleuk zei dat ze nu geen reserveringen meer maken. Dus duimen maar! Oke, maar snel verder rijden dan. De rit ging nu over de Icefield Parkway, volgens zeggen de mooiste route van het gebied. En het bleek inderdaad één van de mooiste routes te zijn. Je rijdt de hele route langs meren en rivieren. Alleen zo jammer dat de wegen hier zo erbarmelijk zijn. De hele tijd hoor je alles rammelen in de camper (ik begrijp ook niet waarom er geen plastic servies in zit). Maar ook de vele geulen en oneffenheden in de weg zijn behoorlijk irritant.

Inmiddels heeft de herfst ook hier zijn intrede gedaan en dat kon je goed zien aan de bomen. Op de route zie je ook veel gletsjers en één ervan liep ongeveer 100 jaar geleden nog door tot aan de weg. Vanwege het klimaat is de gletsjer al jaren aan het smelten en eindigt de gletsjer nu honderden meters vanaf de weg. In eerste instantie wilden we zo snel mogelijk naar de camping, maar we besloten toch te stoppen om onze eigen 'Expeditie Athabasca Glacier' te lopen. We hadden ons goed ingepakt met regenjassen en al en begonnen aan de 'monstertocht'. Nou voor mij was het zeker een monstertocht want de klim was toch behoorijk steil en dan nog je zoon vasthouden voor het geval hij zou vallen. Mike liep met alle gemak naar boven, zonder ook maar enig commentaar te leveren. Dat vond ik zo knap. Tymo zat lekker bij papa in de rugdrager. Pfff ben ik blij dat ik dat nooit hoef te doen, ik zou zuurstof te kort komen. Het was heel koud toen we boven waren, het regende een beetje en er stond heel veel wind. Ik had mijn trots opzij gezet (ik ben nogal eens eigenwijs zeggen ze) en heb ook een baseballpetje opgedaan op aanraden van Jan. Daar was ik toch wel blij mee (laat hij het niet horen...) want die wind en regen was geen pretje. Jan had wel een fotoverbod gekregen want ik was niet echt op z'n charmants zal ik maar zeggen. We waren echt superblij dat we gestopt waren om dit te doen, want dit hadden we niet willen missen.

Inmiddels was het 16.30 uur voordat we weer verder reden. Het was nog ongeveer 1,5 uur rijden! Hier in de bergen mag je 90 km per uur rijden en op sommige stukken slechts 70. Halverwege moesten we nog stilstaan omdat er een stukje berg werd opgeblazen. Dat kostte ons ook weer 20 minuten. We sloten om 18.45 uur aan in de rij voor de camping en kregen het benauwd. Het is de enige in de regio die het hele jaar open is en het is niet zo'n heel grote camping. Toen er nog 2 auto's voor ons stonden liet ik Jan even schrikken door te zeggen 'Kijk, het bordje met 'Full' gaat aan. Jullie hadden zijn gezicht moeten zien.......Toen begon ik te lachen.....hij ook.....als een boer die......haha. Uit nieuwsgierigheid vroeg Jan of er nog veel plaatsen waren, nee dus, nog maar 15 stuks.......Goh wat waren wij opgelucht, zelfs een plek met stroom dit keer.