Aangekomen bij de Poot Farm in Bloomsbury. We waren gelijk onder de indruk van de boerderij en de hoeveelheid land dat ze bezitten. Toen we richting Bloomsbury reden hadden we wel zoiets van.....hier wonen echt weinig mensen. Je komt hier ongeveer om de 1 a 2 kilometer een paar boerderijen tegen en dan weer een hele tijd niets. We hebben 1 keer moeten vragen waar Jaco nu precies woont en het voordeel van zulke kleine dorpen is dat iedereen je kent. We hebben echt een supergave dag gehad op de boerderij. We zijn Jaco's zoon Bart even op het land gaan opzoeken. Hij was druk bezig het graan te combinen. Mike & Tymo vonden het helemaal leuk om tussen het graan door te lopen en te plukken. Dochter Susan kwam eerder uit school om te helpen met het wegrijden van het graan. Geweldig om te zien hoe een jong meisje van 16 zo'n supergrote tractor bestuurt. Mike en ik gingen een ritje meerijden. Een hele belevenis. Jan en Tymo zijn met Jacqueline meegegaan voor een rondleiding op de boerderij. Ze hebben echt heel veel grond, daar kunnen wij ons niets bij voorstellen. Ze runnen het hele landgoed zelf met hun 2 kinderen. Het is zo'n ander leven. We vonden het reuze interessant en leerzaam om daar eens een dagje te vertoeven. 's Avonds waren we uitgenodigd bij Jaco's broer Jaap om daar met z'n allen te BBQ-en. Tante Janny en ome Koos waren daar ook, dus erg gezellig. Ook bij Jaap een rondleiding gekregen over zijn erf. Hij is nu 2 jaar in Canada en wil ook nooit meer terug.

Mike & Tymo hadden het veel te druk met spelen met de kinderen van Jaap en Corine dat ze niet eens gegeten hebben. Ja toen we weggingen gingen ze nog een koud worstje eten! Nou we hebben onze kinderen wel eens heel erg vuil gezien, maar dit sloeg alles! Pure modder spoelde ik van ze af met douchen (had net mijn campertje gedweild....snik).

Jaap vroeg of Jan zin had om morgenochtend een ritje mee te rijden met de vrachtwagen. Jan vindt de vrachtwagens hier helemaal super, dus hij keek mij met zo'n grijns aan van: 'Zal ik....'? Tuurlijk, moet je echt doen, die kans krijg je nooit meer. Hoe dat zal zijn lezen jullie de volgende keer weer. Morgen proberen we ook nog even bij Ellen in Barrhead langs te gaan.

We prijzen ons erg gelukkig met deze reis. Het is tot nu toe echt fantastisch. En dan zitten we nog maar op de helft! We hopen dat het bij jullie ook een beetje overkomt. Dat is soms toch lastig over te brengen. We vinden het ook erg leuk dat jullie reacties geven op onze verhalen.

Oja nog iets: Soms horen we dat de filmpjes niet werken. Vermoedelijk komt dit doordat bij sommige werkgevers YouTube is geblokkeerd. Dan kun je de filmpjes dus niet kijken.

Zo nu gaan we plat. Hopelijk kunnen we een beetje slapen. Hier zijn nogal veel coyotes (soort wolven) die erg veel geluid produceren (beetje jankende honden). Ik heb de deuren nogmaals gecheckt: alles zit dicht.

Liefs van ons